Kleine, friemelende handjes

Even situatie schetsen: gisteravond, rond 19u. Iedereen thuis, kleinste dochter slapend in haar park, oudste dochter rondlopend in de living.

Plots zegt de papa : "Het zal niet meer lang duren voor ze de deur openkrijgt.", wijzend op Malou die verwoede pogingen deed om de deurklink te kunnen bereiken met die kleine, friemelende handjes en vingertjes van haar. Waarop ik antwoord: "Welnee, zéker nog 5 centimeter groeien voor ze aan die klink kan!"

Volgende schets: deze morgen, jongste dochter (alweer) slapend in haar park, oudste dochter in de zetel zitten kijken naar haar favoriete programma's (Kaatje en Co, danku Telenet dat we dit steeds wanneer wij willen kunnen opvragen!) Mama profiteert van deze gelegenheid om vlug naar boven te verdwijnen om vlug in haar kleren te schieten. Alle mama's herkennen waarschijnlijk die vlug in mijn zin, want hé, iets even rustig aan doen als je kinderen hebt, euhm neen, niet dus. Plots hoor ik beneden gehuil, dochter heeft gemerkt dat mama naar boven is verdwenen en vindt het helemaal niet leuk dat ze niet mee mocht. Protest dus. Ik probeer nog vlugger in mijn kleren te geraken en spits ondertussen mijn oren. Hmmm, was dat nu de deur die ik hoorde opengaan? Neen, zal wel niet, ze kon er gisteren nog helemaal niet aan. Toch maar even controleren. Op een loopje naar de gang en jawel hoor, dochterlief zat al twee trappen hoog. Alweer iets bijgeleerd dus! En of dat nu net zo positief is, wel dat betwijfel ik nog een beetje.

Ziet het er geen deugniet uit, die lieve dochter van mij.

De drie meisjes

Bling Bling schoenen

Mijn eerste blogpostje hier, nieuwe mama in blogland :) Dus laat ik me even voorstellen.

Ik ben een mama van twee dochters, Malou van bijna 18 maanden en Lauke van 3 maanden oud. Twee zalige, vrolijke, flinke dochters :)

Na deze korte voorstelling maar terug over naar de titel. De Bling Bling schoenen. Met name deze:

En dat terwijl we dus gingen shoppen voor sandaaltjes. Eventjes afgedwaald zoals jullie kunnen zien. Maar het is pas het tweede paar en meisjes moeten gewoon toch wel een aantal paar schoenen hebben, toch? De eerste waren schoentjes waarmee ze leerde lopen maar die niet echt onder een zomers kleedje staan. Dus op zoek naar sandaaltjes! En kwam dat even goed uit, het waren batjes in een nabijgelegen stad! Winkel in, winkel uit, tot uiteindelijk de laatste winkel. Paar sandaaltjes gepast maar geen die voldeed aan de keuring. Plots viel mijn oog op deze schoentjes, gepast en goedgekeurd. En shame on me, het was absoluut mama die ze zo geweldig vond! Want dochter is nog niet zo oud dat ze kan zeggen: "Mama, ik wil absoluut die schoenen!" Nee, voor de dochter maakt het eigenlijk allemaal niet zoveel uit, schoenen, kousenvoetjes, blote voetjes. Alhoewel, ik moet toegeven dat de dochter hier toch de laatste dagen half voorover gebogen rondloopt om toch maar die flikkerende lichtjes te kunnen zien. Tevreden meid en tevreden mama dus. 

De drie meisjes